از این جهان بیم دار،وفا به کس نمی کند

غزل دوباره جان گرفت،با حضور عاشقان 

                                    پرنده آفرین نگفت ، بی حضور عارفان

ترانه جاودان نشد،مگر که با هجوم عشق

                                     زمان ز نور پر نشد ،جز به کلام صادقان

بهار زلاله پر نشد ، مگر به رحمت خدا

                                  جهان ز داد پر نشد ، جز به ندای عادلان

کسی به بی راهه نرفت ، مگر به اختیار خویش

                                قضای در امور نیست ،مگر به حکم آسمان

خدای جز خدای نیست ، فقط خدای بی شریک

                                   کسی سراغ بت نرفت ،جز به توان جاهلان

سورمه زنید چشم را ، برای دیدن جهان

                                 در این جهان سود نیست ، مگر به راه عاقلان

از این جهان بیم دار، وفا به کس نمی کند

                                   گدا و پادشاه یکی است ، مرو به راه غافلان

سست شود ریشه ای ، که خاک او آب برد

                                   به عهد خود وفا کنید ، این است رسم عاشقان

کمر را دوتا مکن ،مگر برای یاکریم

                                 که راحت روح است ، سیرو سلوک عابدان

سلاح او سلام است ، آنکه خداست راهنما

                                 کی است در بهشت حق ؟، مگر حضور صالحان

جهان برای نیکی است ، وقت را هدر مده

                                    چه برق و باد می رود ، نیست همیشه جاودان

                                               

                                                      مهدی امامیان فرد

1386/2/5